ਵਿਘਨ-ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਾਲੇ ਸੰਸਾਰ ਉਤੇ ਜਿਤ, ਗਿਆਰਾਂ ਹਿਸਿਆਂ ਦਾ ਦਸਵਾਂ ਭਾਗ

ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ, ਮੈਂ ਪੁਰਾਣੇ ਰਾਜਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹਾਂ, ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਰਾਜਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਰਾਜਿਆਂ ਕੋਲ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਟੈਲੀਫ਼ੋਨ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਾਰੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਇਕ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ, ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਖੋਲ੍ਹ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਕੁਝ ਦੇਰ ਖੋਜ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਕੱਤਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖੁਸਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗਾਰਡਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ । ਤੁਸੀਂ ਸਭ ਕੁਝ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਕਿ ਕੀ ਇਹ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਭੋਜਨ ਦਾਸੁਆਦ ਲੈਣ ਲਈ ਖੁਸਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸੋ ਇਹ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਪਰ, ਬੇਸ਼ੱਕ, ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚੌਕਸ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਿੰਤਤ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਸੁਣਦੀ, ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਜਾਂਚ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ, ਦੇਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹਾਂ। ਪਰ ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ, ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਿੱਜੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਾ ਪਵੇ, ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ, ਮੈਂ ਜਾਵਾਂਗੀ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਵਿਕਲਪ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਇੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਚੇਲੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਭੇਜਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਸਾਡੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ, ਮਨੁੱਖੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ, ਰੂਹਾਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨੇੜੇ, ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।

ਪਰ ਸਿਰਫ਼ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ'ਤੇ, ਅਸੀਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਉਦਾਸੀ, ਖੁਸ਼ੀ, ਡਰ, ਦੁੱਖ, ਹਮਦਰਦੀ ਨਾਲ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਸੋ, ਸਾਡਾ ਮੂਡ ਕਈ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਕਿਉਂ? ਮੈਨੂੰ ਉੱਥੇ ਬੈਠ ਕੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਿਉਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ? ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੁੱਤ(-ਲੋਕਾਂ) ਦੀ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੰਛੀ(-ਲੋਕਾਂ) ਦੀ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਬਸ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਪਰ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਬੇਸ਼ੱਕ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸੁਪਰੀਮ ਸਤਿਗੁਰੂ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ੋਅ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਮੈਨੂੰ ਜਾਂਚ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਸੰਪਾਦਿਤ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜੋੜਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਟਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਆਦਿ। ਮੈਂ ਮਦਦ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ।

ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ, ਮੇਰੇ ਦੀਖਿਅਕਾਂ ਦੀ, ਭਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਭੈਣਾਂ ਦੀ, ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਸਮਾਂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਇਕੱਠੇ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾ ਸਕੀਏ - ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਸਮਾਂ, ਇਕੱਠੇ ਬਕਵਾਸ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨਾ, ਇਕੱਠੇ ਖਾਣਾ, ਬਸ ਘੁੰਮਣਾ, ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਹਾਂ, ਇੱਕੋ ਅਹਾਤੇ ਵਿੱਚ ਨੇੜੇ ਹਾਂ, ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਬਸ ਪਰਿਵਾਰਕ ਨਿੱਘ, ਪਿਆਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ, ਘੱਟ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਜੋ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਮੌਜ਼ੂਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਹ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਸਮਝਦੀ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਪਿਆਰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਸੰਸਾਰ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਸਕਾਂ।

ਬੇਸ਼ੱਕ, ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਪਿਆਰ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਕੁਝ ਲੋੜ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ - ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਇਸਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਮੰਗਦੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਹ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਸਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਔਖੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਦੋਵੇਂ। ਕਾਸ਼ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਰ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ। ਕਾਸ਼ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਰ ਵਿਕਲਪ ਹੁੰਦੇ, ਛੱਡਣ ਦੀ ਵਧੇਰੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਪਰ ਇਸ ਸਮੇਂ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਰਹਿਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਅਜੇ ਬਾਹਰ ਜਾਵਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ, ਊਰਜਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ, ਹਾਸਲ ਕਰਨ, ਮੁੜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੀ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਰ ਜਾਂਦੀ।

ਮੈਂ ਨਵੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲੱਭੀਆਂ ਹਨ, ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣ ਦੇ ਨਵੇਂ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਤਰੀਕੇ, ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ, ਮੈਂ ਖੋਜਿਆ ਕਿ ਅਜਿਹੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਚੱਕਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਸੀਸ ਦੀਆਂ ਲਾਈਨਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਨ। ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਨਵੀਂ ਖੋਜ ਹੈ ਸਪਿਰਚੁਅਲ ਸਰਕਲਸ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸ਼ਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹਾਂ, ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਕਤੀ। ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਖਿੱਚ ਸਕਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਇਸ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਣਾ ਚਾਹਾਂ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਹੈ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਂ ਅਮੀਰ ਬਣ ਗਿਆ ਜਾਂ ਹਰਕੂਲੀਸ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ। ਮੈਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।

ਇਕ ਆਗੂ ਹੋਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਇਕ ਗੁਲਾਮ ਹੋਣਾ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ। ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਕੁਝ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਵੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਪ੍ਰਬੰਧਨਯੋਗ ਹੈ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਸੁਪਰਵੂਮਨ ਹਾਂ, ਯਾਦ ਹੈ? ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਨਾ, ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।

ਮੈਂ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹਾਂ, ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ। ਕਈ ਵਾਰ, ਮੈਨੂੰ ਖੰਘ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ, ਜਾਂ ਠੰਡੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੱਕ ਬੈਠੀ ਰਹੀ ਹੋਵਾਂ, ਜਾਂ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖਿਆ। ਪਰ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਸੁਵਿਧਾਜਨਕ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਜਪਾਨ ਤੋਂ ਕੁਝ ਛੋਟੇ ਪੈਕ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਗਰਮ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਸਪੋਰਟਸ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖਰੀਦੇ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਵਰਤਿਆ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕਦਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ।

ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਤੇ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਗਰਮ ਪੈਕ ਨੂੰ ਉਸ ਥਾਂ 'ਤੇ ਟੇਪ ਕਰੋ, ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਦਰਦ ਘੱਟ ਜਾਵੇਗਾ।

ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਲੇਟਣ ਲਈ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਜਾਂ ਕੰਬਲ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਗਰਮ ਪੈਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋ, ਜੋ ਛੋਟੇ ਪਾਊਚਾਂ ਜਾਂ ਪੈਕੇਟਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਹਿਲਾਓ, ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਲਗਾਓ, ਪਰ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਚਮੜੀ 'ਤੇ ਨਾ ਲਗਾਓ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਤੌਲੀਆ ਰੱਖਣਾ ਪਵੇਗਾ, ਜਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੇ ਉੱਪਰ ਰੱਖੋ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਟੇਪ ਕਰੋ ਜਾਂ ਇਸਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਨਾਲ ਲਪੇਟੋ, ਇਹਨੂੰ ਉੱਥੇ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਉਥੇ ਰਖਣ ਲਈ ਜਿੱਥੇ ਦਰਦ ਹੋਵੇ । ਇਸਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਆਪਣੀ ਚਮੜੀ 'ਤੇ ਨਾ ਲਗਾਓ। ਇਹ ਜਲਣ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਚਮੜੀ ਨੂੰ ਸਾੜ ਵੀ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਰਮ। ਸੋ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ, ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਧੰਨ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇੰਨੀਆਂ ਜਿਆਦਾ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ। ਸੋ, ਉਜਾੜ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ, ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸਮਝਦੀ ਹਾਂ।

ਮੈਂ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਜੋ ਉਜਾੜ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਵੀ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਾਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਸਾਦੀ ਝੌਂਪੜੀ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਜੋ ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਬਣਾਈ ਸੀ; ਕਈ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ। ਅਤੇ ਉਥੇ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਹੈ, ਉਹ ਵੀ ਉਜਾੜ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਦੋ ਜਵਾਨ ਘੋੜੇ- ਅਤੇ ਦੋ ਕੁੱਤੇ(-ਲੋਕਾਂ) ਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਘੁੰਮਦਾ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਉਸ ਕੋਲ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਦੋ-ਪਹੀਆ ਗੱਡੀ, ਰੇੜੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲੇਖਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਕਾਪੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨਿਊਜ਼ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਦੇਖ ਸਕਣ ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿਖਾ ਸਕਣ, ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਫੋਟੋ ਜਾਂ ਕੋਈ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਵੀਡੀਓ।

ਉਹ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਹੈ। ਉਹ ਲੰਬਾ ਅਤੇ ਵੱਡਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਜ਼ੁਰਗ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ 50 ਜਾਂ 50 ਸਾਲ ਦਾ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਦਲੇਗਾ। ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਗੱਡੀ, ਰੇੜੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਇਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਜਾਂ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਫਰੇਮ ਨਾਲ ਖੁਦ ਬਣਾਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਇਸ ਉੱਤੇ ਦੋ ਪਹੀਏ ਲਗਾਏ ਸਨ। ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਚਾਦਰ ਪਾ ਕੇ ਸੌਂਦਾ ਹੈ, ਉੱਪਰ ਕੁਝ ਚਾਦਰ ਪਾ ਕੇ ਤਾਂ ਜੋ ਮੀਂਹ ਨਾ ਆਵੇ। ਸੱਚਮੁੱਚ, ਬਹੁਤ ਬਹਾਦਰ। ਪਰ ਇਹ ਖਾਲੀ ਹੈ, ਇਹ ਤੰਬੂ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਤੰਬੂ ਜਿੰਨਾ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਤੰਬੂ ਖਰੀਦਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਗੱਡੀ, ਰੇੜੀ ਢੱਕਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਰਾਤ ਨੂੰ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੰਬੂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਾਂ ਉਸਦੀ ਗੱਡੀ, ਰੇੜੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਤੰਬੂ ਲਗਾ ਦੇਵੇ, ਰੇੜੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਬੋਰਡ ਲਗਾ ਦੇਵੇ ਅਤੇ ਉਹ ਉਸ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਤੰਬੂ ਲਗਾ ਦੇਵੇ। ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਤੰਬੂ ਵੱਡਾ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਤੰਬੂ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਤੰਗ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਜਾਂ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ, ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਟੈਂਟ ਨੂੰ ਖੜ੍ਹਾ ਰੱਖਣ ਲਈ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀ ਛੋਟੀ ਡੰਡੀ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਤੰਬੂ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਕੋਨਿਆਂ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਬੰਨ੍ਹੋ, ਫਿਰ ਤੰਬੂ ਤੰਗ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ, ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ, ਇੱਕ ਸਲੀਪਿੰਗ ਬੈਗ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਗਰਮ ਪੈਕਾਂ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਸੌਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਹੋਵੇਗਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਸਵਰਗ ਜਾਂਦੇ ਹੋ। ਹਰ ਰਾਤ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਬਤ ਟੁਕੜੇ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆਓ।

ਸੱਚਮੁੱਚ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਿਉਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ। ਕਾਰਨ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਟੈਲੀਫ਼ੋਨ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਕੰਪਿਊਟਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾਨ ਕਰ ਦਿਆਂਗੀ, ਅਤੇ ਬਸ ਜੀਵਾਂਗੀ। ਜਾਂ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਾਰ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਨਾਲ। ਅਤੇ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਤੁਸੀਂ ਕਿਤੇ ਵੀ ਭੋਜਨ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਥਾਂ 'ਤੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰਹੋ। ਮੇਰੀ ਨਕਲ ਨਾ ਕਰੋ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਜਾਨਵਰ(-ਲੋਕਾਂ) ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵੀ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਕੱਲੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਸੜਕ 'ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਵੀ ਦਿਕਤਾਂ ਹਨ, ਪਰ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਇਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਹਾਵਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਜੋ ਸੜਕ 'ਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਵੈਨ ਵੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਹਨ। ਸੱਚਮੁੱਚ, ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ, ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਹੁਤ ਸੁਵਿਧਾਜਨਕ ਹਨ। ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ।

Photo Caption: ਇਕ ਵਡੀ ਉਦਾਹਰਣ ਲਓ, ਬਸ ਵਧੋ-ਫੁਲੋ, ਉਤਨੇ ਵਡੇ ਹੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਬਸ ਵਧੋ!

ਫੋਟੋ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰੋ