از کتاب استاد اعظم چینگ های «رازهایی برای ممارست معنوی آسان» -‏ قسمت ۲ از ۲

بعد از مدتی تلاش و صداقت، خداوند ما را به "سرزمین خنده" خواهد برد. آنجا جایی است كه ما لطیفه های زیادی داریم و همه چیز برایمان مفرح است.

در حقیقت، ما سخت ممارست می كنیم فقط برای اینكه به نقطه آرامش برسیم تا بتوانیم از آنچه كه هستیم و آنچه كه داریم تحت هر شرایطی لذت ببریم. آنوقت می توانیم قلبمان را باز كنیم و هر چیزی را تحمل نماییم، و میتوانیم فطرت خدایی را در همهِ موجودات احساس كنیم تا به هیچ كس به دیده تحقیر نگاه نكنیم. ممكن است نسبت به عادتهایشان یا رفتارهای بدی كه جمع آوری كرده اند به دیده تحقیر نگاه كنیم، اما به خودشان به دیده تحقیر نگاه نمی كنیم. حتی اگر عادتهایشان را دوست نداریم، آن شخص را همیشه دوست داریم.

بعضی از ممارست كنندگان معنوی بسیار قانع، سرزنده و راحت هستند، چون ذهنشان درگیر هیچ چیز نمی شود. آنها بسیار بی غل و غش هستند، و هیچ محدودیت یا فشاری احساس نمی كنند. بنابراین، به خواب زیادی نیاز ندارند، و هنوز بسیار آرام و پر انرژی باقی می مانند. واقعاً این طور است. اگر به خاطر بیاورید، وقتی فارغ از هر دلیل خوشحال و شاد هستیم، مهم نیست كه همراه دوستان، شوهر، همسر یا بچه ها هستیم، می توانیم شادمانه در تمام طول شب گپ بزنیم. حتی اگر برای یك یا دو ساعت خوابیده باشیم، هنوز احساس می كنیم كه سرشار از انرژی هستیم. اما وقتی درمانده هستیم، با خود وجدانی گناهكار را حمل می كنیم، یا وقتی كارما (عقوبت) می آید احساس خستگی خیلی زیادی می كنیم، فارغ از اینكه چقدر خوابیده باشیم. ما خوابیده ایم. بخاطر این است كه امروز صبح به شما گفتم كه آسوده باشید، آسوده باشید و آسوده باشید! خانواده تان را دوست داشته باشید، واقعاً آنها را دوست داشته باشید، و آنها هم شما را دوست خواهند داشت. آنوقت، به واسطه این عشق، ما احساس سرزندگی و شادی خواهیم كرد. برایمان راحت خواهد بود كه افراد بیرون را بپذیریم، و دیگران را دوست داشته باشیم. وقتی به خانه برگشتید آن را امتحان كنید. این مسیر شاد بودن است.

اغلب افراد موفقیت در حرفه شان را مرهون داشتن یك خانواده امن هستند. اعضای خانواده شان محبت بیشتری نسبت به یكدیگر دارند. آنها متحدتر و همیارتر هستند، و پیچیده نیستند. هم زن و هم شوهر فضایی هماهنگ ایجاد می كنند به شكلی كه براحتی تحت تاثیر دشواریهای بیرون قرار نمی گیرند. آنها همچنین براحتی نگران نمی شوند. وقتی ما شاد هستیم، خیلی به اشتباهات دیگران اهمیت نمی دهیم. ما نگران یا دلواپس نیستیم. اگر از عشق ورزیدن به خانواده مان خودداری كنیم، از عشق ورزیدن به افراد نزدیكمان خودداری كنیم، آنوقت در هركاری كه انجام می دهیم موفق نخواهیم بود. ما بقدری احساس درماندگی می كنیم كه حتی نمی توانیم خودمان را تحمل كنیم، و البته، نمی توانیم دیگران را تحمل كنیم. همه نابهنجاریها و مشكلات در جامعه از ناسازگاری در خانه بوجود می آید. به خاطر این است كه ما دوستان خوبی نداریم كه تمایل به فداكاری كردن داشته باشند، تا به یكدیگر ابرازهمدردی كنند، همدیگر را بپذیرند و به یكدیگر احترام بگذارند. ما كسی را نداریم كه واقعاً ما را بخوبی بشناسد و بتواند دوستی برای تمام عمر باشد. متوجه هستید؟ بخاطر این است كه به شما گفتم كه خانه تان را به جهنم تبدیل نكنید. چون ما در آن زندگی می كنیم، نیاز داریم كه از آن مراقبت كنیم، آن را سازماندهی كنیم، تعمیر كنیم زیبا كنیم و آنرا تبدیل به بهشت نماییم.

این چیزی جز شفقت یا عشق برادرانه نیست كه دیگران را دوست داریم. ما دیگران را دوست داریم چون می خواهیم كه راحت و شاد باشیم. هر چه بیشتر عشقمان را به دیگران عرضه كنیم، دیگران بیشتر ما را دوست خواهند داشت. وقتی همه مردم همدیگر را دوست دارند، چقدر راحت خواهد بود!